Mutluluk, insan hayatının sürekli bir arayışıdır ve bu yolculukta insanlar, bazen hayatlarının önemli parçalarını, hatta kendi benliklerinden bile bir şeyler feda edebilirler. Ancak gerçek şu ki, mutluluk her zaman bizimle birlikte, içimizde ve etrafımızda var olan bir duygudur. Asıl mesele, bu mutluluğu fark edebilmek ve hissedebilmektir. Bu makalede, ruhumuzu saran ve çoğu zaman göz ardı ettiğimiz mutluluğu daha kolay fark edebilmek için altı etkili yöntem ele alınacaktır.
1. Sevmeyi öğren ve önce kendini sev.
Evet bu bizim ilk maddemiz. Çünkü ister inanalım ister inanmayalım, her şey sevgiyle başlar ve onunla güzeldir. İnsan önce kendini sonra ise çevresindeki her şeyi sevmeli. Sevgiyle bakmalı dünyaya. İşte o zaman bize kötü görünen şeylerin içindeki gizli güzellikleri keşfederiz. Ama başta da söylediğimiz gibi, insan önce kendini sevebilmeli. Çünkü hiç kimse içinde olmayan bir şeyden başkasına veremez. Eğer sevgiyi önce içimizde yaşarsak daha sonra zaten içimize sığmayıp dışarıdakileri de kuşatacaktır. Üstad Cahit Zarifoğlu’nun da dediği gibi:
“İnsan sevmeli;
Bazen bir insanı,
Yahut bir ağacı,
Ya da kanadı kırık bir kuşu…
Zaten sevmezse insan, insan mı olur.”
2. Ağlamanın mutluluk getirdiğini bil.
Ağlamak, genellikle olumsuz bir duygu olarak görülse de, her zaman kötü bir şey değildir. Gerçekte, ağlama eylemi bazen derin sevgi ve yakınlık hislerinin bir ifadesi olabilir. Yanınızdaki birine ya da bazen kendinize sarılırken yaşanan ağlama anları, mutluluğun değil, üzüntünün bir göstergesi olabilir. Burada önemli olan, ağlamanın biyolojik ve duygusal bir rahatlama sağladığını anlamaktır.
Bilimsel olarak, insanlar ağladıklarında mutluluk hormonu olarak bilinen serotonini salgıladıkları bilinmektedir. Yani ağladığımız anlarda, bedenimiz aslında bizi mutlu etmeye çalışan hormonlar üretir. Bu süreç, ağlamanın ardından yaşanan, çoğu zaman istemsizce ortaya çıkan gülme ve rahatlama hissini açıklar. Uzun bir ağlama seansından sonra, birçok insan kendilerini daha hafiflemiş ve hatta bazen neşelenmiş hisseder.
“Ağla, rahatlarsın” tavsiyesi de işte bu biyolojik ve psikolojik sürecin bir yansımasıdır. Ağlamak, duygusal birikimleri serbest bırakmanın ve içsel bir rahatlama sağlamanın bir yoludur. Dolayısıyla, ağlamanın doğal ve sağlıklı bir duygusal ifade olduğunu kabul etmek önemlidir. Korkmadan ağlamak, kendimizi daha iyi anlamamıza ve duygularımızla sağlıklı bir şekilde başa çıkmamıza yardımcı olabilir.
3. Her şey bir gün biter; acılar da.
Bu düşünce, başlangıçta olumsuz bir algı yaratsa da, aslında durumun tamamen kötü olduğu anlamına gelmez. İnsanlar sıklıkla sona eren şeyler için yakınsalar da, bu sonlanmalar çoğu zaman bir ihtiyaçtır. Çünkü bizler geçici bir dünyada yaşıyoruz ve her şeyin bir sonu var. İnsanların sürekli aynı şeyleri yapmaktan veya yemekten sıkılmaları, uzun süre ziyarette kalan bir misafirden rahatsız olmaları veya mutluluk bile olsa zamanla bunun monotonluğundan usanmaları doğal bir durumdur. Bu, insanın doğasında var olan bir eğilimdir.
Asıl mesele, bu geçicilik kavramını anlamak ve kabul etmektir. İnsan, ebediyet için yaratılmış bir varlık olarak, gelip geçici şeylerle sınırlı değildir. Her şeyin bir gün sona ereceği gerçeği, acılarımızın ve günlük sıkıntılarımızın da geçici olduğunu hatırlatır. Önemli olan, bu durumları yaşam tecrübesi olarak görebilmek, varlıklarında dersler çıkarmak ve geçici olduklarını bilerek bu bilgiyle hareket etmektir. Bu bakış açısı, hayatın zorluklarına karşı daha sağlam bir tutum geliştirmemize yardımcı olabilir ve bize, her zorluğun ardından yeni bir başlangıcın olabileceğini hatırlatır.
4.İnsanların senin hakkında düşüncelerini dinle ama bunlara bağımlı olma.
Bazı insanlar, diğerlerinin düşüncelerine aşırı derecede önem verme eğilimindedir. Elbette, başkalarının bizi nasıl gördüğü önemlidir; bu bize kendimizi değerlendirmemiz ve gerekirse davranışlarımızı düzeltmemiz için bir fırsat sunar. Ancak, her şeyde olduğu gibi, bu durumun aşırıya kaçması da zararlıdır ve ciddi olumsuz sonuçlar doğurabilir.
Bir insanın kendi özsaygısı tam olmadığında, başkalarının saygısına daha fazla ihtiyaç duyar ve onların kendisi hakkındaki düşünceleri onun için hayati önem taşır hale gelebilir. Ancak unutulmamalıdır ki, herkes kendi tecrübeleri ve bakış açılarıyla değerlendirme yapar. Her bireyin içindeki yaşanmışlıklar ve değerler farklıdır, bu yüzden başkaları hakkımızda genellikle yüzeysel ve eksik bilgiyle yorum yapabilirler.
Önemli olan, başkalarının düşüncelerine esir olmamak ve kendi değerimizin farkında olmaktır. Kendine saygı duyduğunda, başkaları da sana saygı duyar. Kendin olmak ve özgünlüğünle parlamak, başkalarının ne düşündüğünden daha önemlidir. “Acaba beni seviyorlar mı?” ya da “Acaba ne derler?” gibi sorularla sürekli kendini sorgulamak, sadece mutsuzluğa yol açar. Unutmayın ki, kendi değerinizin farkında olmak ve buna göre hareket etmek, başkalarının size olan saygısını artıracaktır ve gerçek mutluluk da buradan gelir.
5. Hiçbir zaman birilerini ırkı, mezhebi, dünya görüşü nedeniyle yargılama.
Dünya, şu an içinde bulunduğu durumda – savaş ve çatışmalarla dolu bir haldeyse, bunun temel sebebi insanların birbirlerini olduğu gibi kabul edememesinden kaynaklanıyor. İnsanlar genellikle kendi görüşlerini, inançlarını ve mezheplerini başkalarından üstün görme eğilimindedirler. Bu, bazı durumlarda “Benim gibi olmayanların yaşamaya hakkı yok” gibi kabul edilemez bir sonuca yol açabiliyor. Bu tür bir düşünce tarzı, sadece bölünmeye ve çatışmalara sebep olmakla kalmıyor, aynı zamanda hem bu düşünceyi benimseyenleri hem de bu düşünceye maruz kalanları mutsuz ediyor.
İnsan doğası gereği, çoğu zaman diğerlerinin de kendileri gibi düşünmesini ve hareket etmesini bekliyor. Ancak bu, bir yanılgıdır. Çünkü her bireyin farklı olması, kendi görüşlerini savunabilmesi esastır. Kimse kimsenin özgürlüğünü elinden alamaz veya kendi düşüncelerini başkalarına dayatamaz. Gerçekten de, farklılıklarımız bizim zenginliğimizdir. Eğer hepimiz aynı olsaydık, dünyanın zengin çeşitliliği ve renkliliği olmazdı. Tıpkı 7 renk olmadan gökkuşağının var olamayacağı gibi, insanlığın farklı renkleri ve sesleri de bizim var oluşumuzun bir parçasıdır ve bu çeşitlilik kutlanmalıdır.
6. İnsanları memnun etmek için kendini feda etme.
Bazen, sevdiğimiz insanların bizi daha fazla sevmesi için aşırı fedakarlık yapma eğiliminde olabiliriz. Ancak burada yapılan büyük bir yanlış var: Kendinden ödün vererek kimseyi mutlu edemezsin. Yardıma ihtiyacı olan birine elinden gelen yardımı yapmak tabii ki önemli; ancak konu burada “Onun beni sevmesi için her şeyi yapmalıyım. Eğer her istediğini yaparsam, her an yanında olursam beni sever.” düşüncesinin yanlışlığı üzerine.
Kimse, sana aşırı değer verdiğin için seni sevmeyecektir. Aksine, bu durum kişinin senden uzaklaşmasına neden olabilir. Çünkü eğer birine aşırı derecede değer veriyorsan, bu ona kendi değersizliğini düşündürebilir ve sonuç olarak değerini kaybeden sen olursun. İnsanların bu şekilde davranması doğal bir durumdur ve bu gerçeği kabul etmek gerekir. Kendine değer verdiğinde, başkaları da sana değer verecektir. Ancak tüm değeri başkalarına verirsen, onlar seni değersiz olarak görmeye başlayabilirler.
Dolayısıyla, en iyi yol akışına bırakmaktır. Birisi senden yardım isterse, tabii ki yardım etmelisin. Ancak kendini sürekli ona yardım etmeye hazır göstermekten kaçın. Kendi yolunda ilerle ve sürekli başkalarının peşinden gitme. Eğer birisi seninle yürümek istiyorsa, seni bulacaklardır. Her şeyin fazlası zararlı olduğu gibi, aşırı değer vermek de zararlıdır ve bu durum karşındaki kişiyi de sıkabilir. Kendine yaklaştırmak istediğin kişi, yavaş yavaş senden uzaklaşmaya başlayabilir. Yapabileceğin her şeyi yap, ancak sonra bırak; eğer karşındaki senin “toprağın” ise yanında olmayı seçecektir. Kendinden eksilmen gerekmez.
Üstad Cahit Zarifoğlu’nun dediği gibi, “Onca sevgiye rağmen kalbi filizlenmemişse, toprağı sen değilsindir.” Herkese toprak olamayız ve bu gerçeği hatırlamak, her şeyi daha güzel hale getirecektir.